Susan werd gevraagd of ze liever twee 'gewone' broertjes had gehad

Vroeger als kind dacht ik nog dat Kai wel zou bij trekken.

Dat hij gewoon wat achterliep in dingen, maar dat het allemaal goed zou komen. Maar nu is dat wel anders.

Terwijl mijn andere broertje Thijs en ik steeds iets bijleren, blijft Kai eigenlijk een beetje hangen op hetzelfde niveau. Paw Patrol vindt hij geweldig en het liefst speelt hij nog met peuterspeelgoed.

Ik vind het best wel jammer voor hem dat hij zo is. Misschien gaat hij later wel zien dat wij veel kunnen wat hij niet kan. Nu is dat al wel eens. Wij mogen dan op onze eigen fiets en Kai moet voorop in de bakfiets.

Dat vind ik eigenlijk best sneu voor hem, dat hij beseft dat hij anders is.

Vroeger zeiden kinderen vaak tegen mij dat mijn broertje niet normaal was. Ik vond dat zo stom. Ik dacht: wacht maar tot hij groot is, dan is hij heel normaal.

Maar helaas zal die dag nooit komen. Ik ben daar echt heel verdrietig over geweest toen ik dat besefte. En nog steeds maakt het mij weleens droevig.

Ik snap echt wel dat kinderen hem nakijken en vragen stellen aan mij. Maar ik had ook een keer dat een volwassen man aan mij vroeg: wat is er mis met hem?

Mis, hoezo mis? Hij is gewoon anders.

Er is niks mis. Ik vond dat zo arrogant van die man. Sommige mensen denken echt niet na als ze wat zeggen.

Het raakt me ook gewoon omdat ik natuurlijk zelf ook weleens last van hem heb. Soms is hij zooo irritant dat ik inderdaad op die momenten liever twee gewone broertjes heb. Maar dan vooral omdat we dan gewoon opgehouden worden op dat moment door hem.

Maar als hij dan zo lief zit te spelen met zijn thomas de trein figuurtjes dan vind ik het eigenlijk ook weer heel schattig. We hebben eigenlijk gewoon altijd een grote baby in huis.