Ik gaf mijn broertje vaak de schuld van dingen

Karsten was eerst net als ik

Ik vind het soms heel gek om te bedenken dat Karsten gewoon is geboren als gezonde baby. Hij had gewoon net zoals ik kunnen zijn. Ik kan mij dat gewoon niet voorstellen. Hij functioneert inmiddels geloof ik op het niveau van een 6-jarige. Hij heeft NAH. Dat is een afkorting voor 'niet aangeboren hersenletsel'.

Door de epileptische aanvallen die hij in het verleden heeft gehad, kan hij zich niet ontwikkelen zoals andere mensen. Ik vind dat wel echt zielig, maar ik denk niet dat hij dat echt door heeft. Dus dat is wel beter.

Door Karsten konden wij bepaalde dingen niet

Vroeger als klein kind vond ik het wel irritant dat wij niet naar bepaalde dingen gingen omdat Karsten dat niet aankon met te veel prikkels. Een pretpark of bioscoop was geen plek voor ons. Ik was best wel vaak boos daardoor op mijn broertje. Ik vond het zijn schuld. Ik denk dat als mijn ouders die dingen wel met mij alleen waren gaan doen ik niet zoveel boosheid in mij had gehad als kind.

Mijn coach helpt mij met mijn gevoelens

Nu ik wat ouder ben voel ik mij daar best wel schuldig over en verplaatste mijn boosheid zich naar mijn ouders. Sinds 3 maanden loop ik bij een coach om mij te helpen met deze gevoelens om te gaan. Ik krijg ook opdrachten van hem mee. Ik moest aan mijn ouders bijvoorbeeld vragen waarom ze dat nooit met mij alleen hebben gedaan.

Ik moest de vraag stellen als een open vraag. Alleen luisteren naar het antwoord, eventueel doorvragen, maar niet oordelen. Elk antwoord dat ze geven is goed. Het lijkt een hele makkelijke opdracht, maar ik vond het super lastig. Mijn emoties zaten echt in de weg. Ik vond er van alles van, maar ik mocht alleen maar luisteren en doorvragen.

In gesprek met mijn ouders

Mijn vader ging de vraag een beetje ontwijken. Dat vond ik heel erg. Het maakte mij nog bozer, omdat ik daarmee het gevoel kreeg dat hij mijn vraag niet belangrijk vond. Dat het er niet toe deed. Mijn moeder gaf wel antwoord. Ze zei dat ze heel graag dingen wilden doen als gezin toen we klein waren, omdat ze anders bang was dat we als gezin uit elkaar zouden vallen. Ze zei ook dat ze zich niet heeft gerealiseerd dat dat voor mij juist goed zou zijn geweest. En dat ze dat anders zou doen als ze het terug kon draaien.

De reactie van mijn moeder heeft mij erg gerustgesteld en veel boosheid is daardoor weggevallen. Ik weet nu ook dat ze dacht dat ze het beste deed voor ons allemaal en dat vind ik fijn.

Het blijft moeilijk om mijn emoties goed te voelen en ze te accepteren, maar met behulp van mijn coach word ik er steeds beter in.