Chris (18) heeft een zusje Evy (15) met een verstandelijke beperking. Vroeger werd hij daar weleens mee gepest.
Ik heb me heel lang alleen op de wereld gevoeld
Tegenwoordig weet ik gelukkig hoe ik erop moet reageren, maar dat heeft best wel lang geduurd. Al vanaf zolang ik mij kan herinneren word ik gepest met mijn zusje Evi. Evi heeft een verstandelijke beperking, loopt heel houterig en heeft een oogafwijking waardoor ze scheel kijkt.
‘ He, jij bent toch die broer van die manke/ schele/ downie?’, dat soort dingen riepen ze. Op de basisschool werd ik daar heel boos van en beschermde ik mijn zusje heel erg. Ik stond regelmatig op het schoolplein te vechten met iemand die iets onaardigs zei over mijn zusje.
Gek genoeg dacht ik dat dat op de middelbare school wel zou veranderen
De school was verder weg en niet iedereen kende mijn thuissituatie daar.
In het begin was dat ook zo, totdat iemand een paar foto’s had gevonden op het account van mijn moeder. Het was echt verschrikkelijk. Er zaten twee van die irritante pestkoppen in de klas en die hadden zo’n heel groepje met meelopers achter zich aan.
Ze knipte zelfs een stukje uit een filmpje met mijn zusje en stuurde dat aan iedereen rond als een soort mime. Ik hoorde mensen haar letterlijk nadoen in school.
Jeetje, wat voelde ik mij ellendig toen. Ik kon echt wel door de grond zakken. Net op een nieuwe school begonnen, zo onzeker als wat en dan deze pestkoppen erbij.
Het lukte me op een of andere manier niet meer om voor mezelf op te komen of voor mijn zusje
Sterker nog, ik begon een hekel te krijgen aan mijn ouders en mijn zusje. Waarom moest mijn moeder nou allemaal dingen posten over ons gezin. Als ze dat nou niet gedaan had…. Of als mijn zusje nou gewoon wat normaler was geweest….Ik baalde gewoon vreselijk van ons gezin, van mezelf en van die pestkoppen.
Tot ik in de tweede klas kwam bij Saar, Jack en Maison. Toeval of niet, ze hebben allemaal een zus of broer thuis waar iets mee is. Niet allemaal in zo’n erge mate als Evy, maar toch begrijpen ze hoe het voelt.
Er kwam een soort muur van mensen die mij begrepen. Als ik niet voor mezelf opkwam dan deden zij dat. Daardoor zag ik wat ik ook moest doen en hielp hen ook als ze verdrietig waren over iets thuis of met hun broer of zus.
Het is echt zo fijn om vrienden om je heen te hebben die je begrijpen
Inmiddels zitten we in de eindexamenklas. We hebben het eigenlijk nooit meer over onze broers en zussen, maar de vriendschap is er nog steeds.
Ik hoef het er ook niet over te hebben met ze, ze begrijpen mij. Ik weet dat en dat is genoeg.
Terug naar het overzicht
