Karin (16) heeft een broertje en een zusje. Haar zusje Ellen (11) heeft een meervoudige beperking en is aan een rolstoel gebonden. Karin speelt sinds een tijdje op een handpan en vertelt wat dit voor haar zusje doet.
Zelf speel ik piano, gitaar en sinds kort heb ik ook een handpan.
Voor de mensen die niet weten wat dit is;
De handpan is een metalen muziekinstrument. Het bestaat uit twee aan elkaar verbonden schalen, die je met de handen - of eigenlijk met je vingers - bespeelt. Het instrument heeft meerdere toonvlakken met elk hun eigen toon(hoogte). Samen vormen ze een toonsoort.
Het fijne van de handpan is dat je eigenlijk de hele tijd door variaties kan maken, maar je kan ook hetzelfde spelen in herhaling als een soort mantra.
Mijn zusje Ellen luistert heel graag naar mijn muziek. Zij is altijd mijn vaste publiek. Het is heel fijn om altijd iemand te hebben die naar je muziek wil luisteren en ervan geniet. Het zorgt voor verbinding.
Het leukste vind ik als ze zelf om muziek vraagt. Ze kan niet praten, maar ik weet dat, als ze naar mij kijkt en dan een beetje heen en weer gaat bewegen, alsof ze op muziek danst, ze dan om muziek vraagt.
Als ze had kunnen praten had ze vast gezegd: zullen we samen met de handpan spelen? Soms leg ik haar handen ook op de handpan. In het begin vond ze dat heel eng en ging ze huilen, maar tegenwoordig is ze eraan gewend.
Ze vindt het nog steeds wel spannend, dus meestal speel ik voor haar zonder dat ze zelf speelt.
De tonen zijn zo zuiver en zacht dat ik mij niet voor kan stellen dat er iemand is die dit geen goede muziek vindt.
Maar ja, smaken verschillen natuurlijk. Ik denk dat Ellen haar favoriete instrument ook de handpan is geworden, net als voor mij.
Als ze om muziek vraagt en ik ga piano spelen blijft ze namelijk onrustig. Alsof ze mij iets wil vertellen. Zo van, mogen we ook nog met de handpan hierna?
Muziek maken is echt fijn, maar ik denk dat als je niet kan praten muziek nog veel meer kan betekenen. Ik ben blij dat ik dit met mijn zusje kan delen.