In de Indiase cultuur eet iedereen met de handen

Mijn broertje Manoj en ik komen uit een grote Indiase familie.

Onze andere broers en zussen zijn al uit huis. Ze zijn een stuk ouder dan wij.

Mijn ouders wilden wel meer dan 4 kinderen, maar ze hadden het erg druk toen ze klein waren. Toen ze wat groter werden en beter voor zichzelf en elkaar konden zorgen werden Manoj en ik alsnog geboren. Daardoor hebben we veel samengedaan in onze jeugd.

Ik wist al wel als kind dat Manoj wat anders was. Hij gedroeg zich niet als de kinderen bij ons op school en hij mocht ook niet naar mijn basisschool. Ik vond dat als kind wel raar, maar nu begrijp ik het wel.

Manoj heeft een verstandelijke beperking en dan kan je niet alles op een gewone school leren.

Soms nam ik weleens kinderen mee naar huis, maar altijd vroegen ze dan wat er met mijn broertje was. Ik vond dat niet fijn. Helemaal niet als ze dan de volgende dag daarover gingen praten met elkaar. Ik nam dan liever niemand meer mee naar huis.

Manoj kan niet alles, maar vaak wordt hij ook verkeerd begrepen. Dat heeft helemaal niks met zijn beperking te maken, maar met onze Indiase cultuur.

In India is het hoofd bijvoorbeeld heilig. Het is niet een plek die je aanraakt. Zeker niet als je iemand niet goed kent.

Doordat Manoj in een rolstoel zit en gewoon heel lief is, geven sommige mensen hem wel eens ‘een aai over zijn bol’.

Zo heet dat hier in Nederland. In India kennen we dat helemaal niet en Manoj gaat altijd schreeuwen van schrik of woede als dat gebeurt.

'Raak hem maar niet meer aan', denken mensen dan, ze worden bang van hem. Maar je kan hem best aanraken bij zijn arm ofzo, maar niet op zijn hoofd.

Ook eet Manoj vaak met zijn handen. Dat is heel normaal bij ons, we eten altijd met onze handen thuis. Ik weet van school en andere plekken dat dat hier niet de gewoonte is en dus pas ik mij aan door met bestek te eten als ik ergens anders ben.

Manoj vindt het heel erg moeilijk om zich aan te passen op een andere plek. Mensen kijken dan raar naar hem, maar eigenlijk doet hij in mijn ogen dan heel normaal. 

Met je handen eten heeft niks te maken met zijn verstandelijke beperking, maar gewoon met onze cultuur.

Soms leg ik het aan mensen wel eens uit als ze er interesse in hebben, maar meestal laat ik het maar gewoon. Niemand kan denk ik alle gewoontes van alle culturen weten.