Jayda gaat graag op bezoek bij haar broer Dave

Er veranderde veel toen Dave uit huis ging, maar tegelijkertijd ook niets

Toen Dave nog thuis woonde, ging hij al eens logeren bij een logeerhuis. Daar werd in de buurt een woongroep geopend. Ik was nog jong, maar op een gegeven moment vertelden mijn ouders dat Dave ergens anders zou gaan wonen. Er veranderde toen veel, maar tegelijk ook niets. Hij ging altijd vijf dagen in de week naar school en een keer in de twee weken een weekend naar het logeerhuis.

Zijn eerste woongroep was best ver van ons af. Ik ging daarom, en omdat ik ook nog jong was, niet veel bij Dave op bezoek. Wel ging ik vaak mee met het ophalen of wegbrengen, maar op den duur vond Dave het afscheid steeds lastiger. Hij zette het op een krijsen, rende terug naar de auto en wilde daar niet blijven. Dat was naar om te zien. Het voelde soms alsof we hem daar dumpten. Dat was niet zo en hij had lieve begeleiders die hem goed opvingen, maar het was lastig. Leg het ook maar eens uit waarom ik wel mee naar huis mag en hij niet. Ergens is dat ook gek.

Toen hij 5 jaar geleden op de groep ging wonen waar hij nu woont, werd het minder moeilijk. Daar waren ook interessante dingen voor hem. Zo kon hij er op de tablet of filmpjes kijken. Hij had er zijn eigen plekje.

Als hij vrolijk is en zijn eigen ding doet, dan is dat ook prima

Tegenwoordig ga ik regelmatig bij mijn broertje op bezoek. Ik werk bij dezelfde organisatie als waar hij woont. Op woensdagmiddag werk ik vaak op kantoor en op de terugweg kom ik dan letterlijk langs zijn woongroep. Vaak ga ik dan en soms in de weekenden bij hem langs.

Ik ben er vaak een uurtje, afhankelijk van het moment en hoe mijn dag er verder uit ziet. Ik zit gewoon bij hem of we gaan samen iets doen. Als hij al iets aan het doen is, bijvoorbeeld gamen, wil ik hem niet uit zijn moment halen. Dan hoeft hij daar echt niet mee te stoppen, omdat ik er ben. Als hij vrolijk is en zijn ding doet, dan is dat prima. Kan ik echt geen contact met hem krijgen, dan haal ik hem wel eens uit de situatie. Ik zeg dan duidelijk dat hij weer kan gamen als ik weg ben.

We wandelen een rondje, gaan naar een buiten fitness in de buurt toe of doen een spelletje. Dan lukt het vaak wel om te praten over wat hij op zijn werk heeft gedaan of over iets wat op de groep is gebeurd. Of hij vertelt van alles over zijn iPad en spelletjes. Ook gaat het regelmatig over functionele dingen, zoals een spelletje die hij graag op de iPad wil hebben. Dat regel ik dan voor hem. Zo had hij laatst de Sims gekocht. Hij was er heel blij mee en wilde dat met mij spelen.

Zolang het over zijn interesses gaat, is het leuk. Dat vind ik prima, daar ben ik aan gewend. Ik weet ook dat hij niet zomaar zal vragen hoe mijn werkdag is geweest. Als hij dat zou vragen, dan zou ik heel raar opkijken en dan is het aangeleerd.

Ik ben gestopt met het afspreken wanneer ik langskom

Hoewel ik vaak op woensdag langskom, is dat niet een vaste afspraak. Dave had een periode waarin hij regelmatig vol overtuiging tegen begeleiders zei dat ik langs zou komen en we samen gingen gamen. De begeleiding belde mij om dat te checken, maar we hadden dat niet afgesproken en vaak kon ik dan ook niet.

Ik ben daarom gestopt met het afspreken wanneer ik langskom. Dat is soms lastig, omdat het mogelijk in zijn hoofd niet uitkomt. Zeg ik wel dat ik een bepaalde dag langskom, dan moet ik dat echt nakomen. Als het toch niet door zou gaan, is dat voor hem heel lastig.

Als ik een tijdje niet bij Dave langsga, dan voel ik me schuldig. Ik probeer dat steeds meer los te laten en me te bedenken dat, als het niet lukt, het even niet anders is. Het is ook echt niet dat hij me dan mist of het vervelend vindt.

Ik vind het belangrijk om bij Dave langs te gaan en om hem even te zien. Het is toch die familieband die we hebben. Ik kan ook heel vrolijk van hem worden. Ben ik chagrijnig, dan kom ik bij hem vaak vrolijk weg. Jonathan ziet de wereld ook niet zoals anderen de wereld zien. Wij zien allerlei problemen en moeilijkheden. Voor hem is het een probleem als zijn iPad niet is opgeladen. 

Door hem denk ik soms: we moeten allemaal niet zo moeilijk denken

Hij zegt het niet altijd, maar ik voel dat hij het ook fijn vindt als ik langskom. Als ik de begeleiders moet geloven, heeft hij het veel over mijn ouders en mij en vertelt hij hele verhalen over ons. Wij zijn ook heel belangrijk voor hem, want wij zijn zijn houvast. Hij ziet veel verschillende begeleiders, die komen en gaan. Wij zijn daarin voor hem een stabiele factor en we zullen er altijd voor hem zijn.