Katrina's zusje kreeg een hersenvliesontsteking

Inmiddels weten we niet beter dan hoe het nu is

We zijn met z’n allen echt door een heftige tijd gegaan de afgelopen jaren. Rond haar 7^e levensjaar kreeg mijn zusje vaak hoofdpijn en huilde veel, maar ik dacht toen dat ze gewoon een aansteller was. Nu begrijp ik dat er waarschijnlijk toen al ontstekingen in haar hoofd zaten.

Doordat mijn zusje vaak moe was en huilde, baalde ik van haar. Ze was niet leuk om mee te spelen voor mij en ik vond haar luiheid irritant. Ook mocht ze vaak thuisblijven van school omdat ze (in mijn ogen) zogenaamd ziek was.

Ik was zo jaloers, mijn zusje kreeg opeens heel veel aandacht en mocht zoveel meer dan ik

Dat ze echt koorts had en mijn ouders vaak met haar naar het ziekenhuis gingen onder schooltijd had ik toen niet door. Mijn ouders probeerden mij daar ook een beetje voor te beschermen. Achteraf gezien had ik het liever gewoon geweten. Ik had het dan beter kunnen begrijpen.

Mijn moeder zegt dat ze zich heel veel zorgen maakte en dat ze niet wilde dat ik mij ook zorgen ging maken. Dat snap ik wel en dat is haar inderdaad goed gelukt. Ik maakte mij absoluut geen zorgen om mijn zusje in die tijd. Ik was stikjaloers en probeerde er alles aan te doen om ook de aandacht van mijn ouders te krijgen.

Mijn ouders waren erg gespannen en bezorgd en konden mijn negatieve gedrag er eigenlijk niet bij hebben

Het voelde voor mij alsof er niet van mij gehouden werd en ik liep zelfs weleens weg van huis en liet dan niks van me horen. Achteraf heb ik me daar zo schuldig over gevoeld naar mijn ouders toe. En ook tegenover mijn zusje, over hoe boos ik op haar was.

Toen Nikkita 8 jaar was werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Het was echt heel erg eng. Ze lag weken op de intensive care en het was maar de vraag of ze het ging overleven. Daarna volgde een lang revalidatieproces, waar ze nog steeds mee bezig is.

Door de bacteriële hersenvliesontsteking heeft ze blijvende hersenschade overgehouden

Dat betekent dat ze niet goed tegen drukte kan en zich niet lang kan concentreren. We kunnen bijvoorbeeld niet met het gezin naar een verjaardag of naar de film. Dat zijn veel te veel prikkels voor haar.

Twee jaar na de ziekenhuisopname, toen het beter ging met Nikkita, stortte ik helemaal in. Ik kon niks meer, alleen maar huilen. Het lukte mij niet meer om naar school te gaan en af te spreken met mijn vrienden.

Mijn ouders hebben toen hulp voor mij gezocht. Dat was heel erg fijn. Ik heb daar geleerd om de hele situatie te analyseren en mijn eigen schuldgevoel te begrijpen en te verwerken.

Nu ben ik gelukkig weer op school, maar ik ben er nog niet helemaal. De afgelopen jaren hebben er behoorlijk ingehakt.