Leonie is brus en deelt haar leven op Instagram

In artikelen werden de moeilijke dingen van het brus-zijn wel aangekaart, maar die eindigden altijd zoet en positief

Tekenen en schrijven is voor mij een fijne manier om me te uiten. Op Instagram heb ik het account @mijn_brus_verhaal, waar ik mijn verhaal deel. Bij bepaalde situaties, gedachten en vragen maak ik een tekening en schrijf ik een verhaaltje. Tekenen en schrijven is voor mij een fijne manier om me te uiten. Ik vind het lastiger om het in woorden aan iemand te vertellen.

Ik ben ermee begonnen, omdat ik veel verhalen in mijn hoofd had die ik wilde delen. Als alleen ik die tekeningen zou zien, bleef het maar dichtbij me staan. Ik wilde het juist eruit en van me af hebben. Daarom plaatste ik het op Instagram. Sluit ik de app af, dan is het weg. Daarnaast zag ik, doordat ik achter de term ‘brus’ kwam, dat er veel artikelen werden geschreven die de moeilijke dingen wel aankaarten, maar die altijd zoet en positief eindigen. Zoals: 'Ondanks alles heb ik zoveel geleerd van mijn leven met een beperkte broer of zus en had ik het niet anders gewild.' Ik voelde het niet zo en mistte de andere verhalen. Daarom ben ik ze gaan delen.

Door mijn verhaal te delen, leer ik weer meer over mezelf

Zo dacht ik altijd dat ik niet van mijn zusje hield, omdat ik het veel fijner vond als ze er niet was. Ik voelde me hierdoor altijd een slechte zus. Doordat ik mijn verhaal ben gaan delen en in therapie ben gegaan, ben ik erachter gekomen dat ik wel van mijn zusje houd. Als er iets met haar aan de hand is, dan word ik daar heel verdrietig van. Ik zou ook verdrietig zijn als zij zou komen te overlijden. Dat is een teken dat ik wel van haar houd.

Maar om van haar te kunnen houden, moet ook mijn verhaal erkend worden en moet er ruimte zijn voor de negativiteit die erbij komt kijken. Het is natuurlijk wel zo dat het door haar problematiek komt en dat zij er niets aan kan doen, maar dat maakt het niet minder zwaar voor mij. De informatie daarover kon ik niet op internet vinden, wat mij ook stimuleerde om dit te delen. Het was helemaal niet de bedoeling om een groot account te bouwen, ik wilde het gewoon van me afschrijven.

Het geeft op die manier erkenning aan anderen

Het werd steeds meer opgepikt door mensen. Andere brussen zeiden dat ze het fijn vonden dat ik ook de moeilijke gevoelens durf uit te spreken en dingen benoem die hun ouders niet zien en begrijpen. Het geeft op die manier erkenning aan anderen, maar aan de andere kant geeft die herkenning mij ook weer herkenning en erkenning dat ik niet de enige ben. Dat helpt mij ook.

De afgelopen maanden ben ik wat minder actief op het Instagram-kanaal. Ik plaats af en toe wel iets in mijn verhaal, maar niet op mijn feed. Dat komt allereerst doordat ik het erg druk kreeg met mijn studie en daarom besloot om in januari 2024 weer te kijken wat ik met het Instagram-account wil. Daarnaast wilde ik gaan onderzoeken wie ik nog meer ben naast een brus. Dat was ook een reden om minder actief te zijn op het account.

In januari bekijk ik of ik het weer ga oppakken. Doordat ik nu een bereik heb, kan ik wel een soort ambassadeur worden voor brussen en voor hen op de barricades gaan staan. Ik moet bij mezelf nagaan of ik dat wel wil. Misschien was het enkel een leuk project waarin ik mijn verhaal heb kunnen delen en is het goed zo.

Ik relateerde mijn identiteit altijd automatisch aan mijn thuissituatie

Die zoektocht naar wie ik ben naast een brus, ben ik afgelopen jaar gestart. Ik relateerde mijn identiteit altijd automatisch aan mijn thuissituatie. Zo dacht ik dat ik bepaalde eigenschappen heb, omdat ik brus ben of omdat ik bepaalde dingen heb meegemaakt. Het is natuurlijk ook zo dat ik bepaalde vaardigheden en eigenschappen goed of juist minder heb ontwikkeld door mijn thuissituatie. Maar ik ben ook zelf een persoon, niet alles is gerelateerd aan dat ik een brus ben.

Ik ben daarom op zoek gegaan naar wie ik zelf ben en wat komt door invloeden van het brus-zijn. Nog steeds ben ik bezig met die zoektocht. Dat ik nu op mezelf woon en minder thuis ben, helpt me daarbij. Ik kan meer Leonie zijn in plaats van Leonie de brus.

Mijn therapeuten hebben me hierin ook gesteund. Ze helpen mij bij het onderzoeken naar wat ik leuk vind, wat ik wil, waar ik me fijn bij voel en wanneer dat is. Daarnaast hebben ze mij aangemoedigd om minder naar huis te gaan. In het begin dacht ik: ‘Hoe kan je dat nou zeggen? Ik ben daar ook nodig.’ Maar nu begrijp ik steeds beter waarom ze dat aanmoedigden en sta ik er ook achter om minder naar huis te gaan.

Ik heb namelijk het gevoel dat, als ik iets heb uitgedacht, het niet gaat gebeuren

Ik ben veel bezig met de toekomst en het verleden en minder met het hier en nu. Zo heb ik veel angsten en denk ik toekomstbeelden uit. Ik heb namelijk het gevoel dat, als ik iets heb uitgedacht, het niet gaat gebeuren. Ik kan geen toekomst voorspellen, dus het zou heel raar zijn dat het precies zo gaat lopen als ik denk. Uit een soort veiligheidsreactie denk ik alles wat ik niet wil dat gebeurt, uit. Dan voelt het alsof het niet gaat gebeuren.

Aan de andere kant handel ik ook nog veel vanuit de verleden tijd en reageer ik vanuit situaties die ik vroeger heb meegemaakt. Ik moet me op zo’n moment beseffen dat ik nu hier ben, volwassen ben, voor mezelf kan zorgen, mijn eigen keuzes kan maken en niet afhankelijk ben. Ik moet dus meer in het hier en nu gaan leven.

Hoe grote rol ik in het leven van mijn zusje zal gaan spelen, is lastig te bedenken

Over de toekomst met mijn zusje denk ik niet veel na, omdat ik niet weet hoe het gaat lopen en hoe oud ze zal worden. Dat vind ik wel moeilijk. Hoe grote rol ik in haar leven zal gaan spelen, is ook lastig te bedenken. Ons contact is erg moeilijk. Als ik bij mijn ouders ben, zitten we samen aan tafel bij het eten, maar verder is er geen contact. Wat dat betreft leef ik wel echt in het hier en nu en vind ik het lastig om naar de toekomst te kijken.

Als het gaat om mijn eigen werk, doelen en dromen denk ik ook niet zo ver in de toekomst. Ik vind dat erg overweldigend. Het leven duurt nog zo lang. Wat ga ik doen? Waar ga ik ooit een huis vinden? De wachttijden bij woningcorporaties zijn enorm lang. Ik vind het fijn dat ik in ieder geval voor een jaar een baan heb en kijk daarna wel verder.