Maaike's halfbroertje heeft het syndroom van Down

In ons gezin praten we eigenlijk nooit over halfbroertjes

Het zijn gewoon mijn broertjes, daar is niks halfs aan. Maar je mag het wel boven het artikel zetten hoor.

Samen met mijn zus Merel woon ik de ene week bij mijn moeder en de andere week bij mijn vader en mijn bonusmoeder. We noemen haar altijd bo afgekort 🤣.

Gelukkig wonen onze ouders dichtbij elkaar en gaan ze nog prima met elkaar om, waardoor we gewoon naar het huis kunnen waar we willen zijn.

Vaak pas ik op mijn jongste broertjes als ik eigenlijk bij mijn moeder ben

Dan kunnen mijn vader en Bo even lekker samen weg.

Ik vind het wel relaxed dat mijn ouders zo chill zijn met elkaar. Ik verdien dan lekker geld en ik kan mijn broertjes vaker zien.

Bo vindt het ook fijner als mijn zus of ik komt oppassen in plaats van een ander oppasmeisje. Ik merk dat ze toch wel voorzichtig is met Joris aan iemand toevertrouwen.

Soms heeft hij gewoon net wat extra zorg nodig en wij snappen hem

Tenminste bijna altijd. Toen ik 12 was paste ik voor het eerst op en Joris was toen pas 3. Ik probeerde hem een nieuwe luier om te doen, maar hij werd heel boos en rood en wilde niet blijven liggen. Ik heb het echt geprobeerd, maar ik was zelf ook nog jong en wist niet meer wat ik moest doen.

Ik heb mijn moeder gebeld en die heeft me toen geholpen en we hebben hem daarna samen in bed gelegd.

Eigenlijk zijn we gewoon 1 grote familie

Alhoewel mijn ouders niet echt vrienden zijn ofzo, maar als het nodig is dan helpen ze elkaar wel.

Mensen zeggen heel vaak tegen mij dat ze mijn broertje heel schattig vinden. Ik snap het wel, hij ziet er ook echt heel schattig uit. En als hij in een goede bui is, wil hij graag iedereen knuffelen. Maar wat mensen niet zien is dat iemand altijd op hem moet letten, omdat hij vaak veel te hard aan kleine kinderen trekt of slaat. Ook pakt hij speelgoed af en kan hij heel boos worden.

Verder zie ik aan mijn vader en Bo dat ze vaker met Joris dan met ons of mijn andere broertje naar het ziekenhuis moeten. En Bo maakt zich best vaak zorgen om hem. Dat vind ik wel zielig voor haar.

Ik zou hem wel gunnen dat hij geen syndroom had, zodat hij net als wij was. Maar voor mij maakt het niet uit hoe hij is. Hij hoort gewoon bij ons en dat is super fijn.