Marsha (17) heeft een broertje Joris (15). Joris woont in een woongroep vanaf zijn 12e. Marsha vertelt over de tijd dat hij uit huis ging.
Mijn ouders en ik deden echt heel erg ons best om het hem naar zijn zin te maken, maar het was nooit genoeg. Ik was in die tijd 14 jaar en ik vond hem echt behoorlijk hinderlijk. Ik wist natuurlijk niet beter dan dat we altijd ons best moesten doen, maar zag bij de buren dat het ook echt heel anders was als je geen broer hebt die altijd boos is.
Ik vond eigenlijk Joris niet het vervelendst. Wat ik het meest stom vond in die tijd is dat mijn ouders zo gestresst waren. Er kon echt nooit iets normaal gaan, zoals avondeten of een film kijken ofzo. Mijn ouders waren altijd gestresst.
Als ik er aan terugdenk dan was dat echt een zware tijd voor ons allemaal. Het ging in die tijd ook heel slecht op school. Het is niet dat ik Joris daarvan de schuld wil geven hoor, maar ik kon mij thuis gewoon echt niet ontspannen, laat staan concentreren op mijn schoolwerk. Ik begon op het VWO en kwam uiteindelijk op de MAVO terecht.
Dat ging me erg gemakkelijk af dus daar had ik niet zoveel concentratie voor nodig. Op mijn 15e haalde ik mijn MAVO diploma en was Joris inmiddels uit huis. In het begin was dat ook niet makkelijk. We voelde ons thuis leeg zonder Joris en mijn moeder voelde zich vooral heel schuldig dat andere mensen nu haar kind gingen opvoeden in een instelling. Ik vond het ook wel heel zielig voor mijn ouders en ik zelf kon er in het begin ook echt niet aan wennen.
Mijn school ging goed, het werd thuis stuken chiller en mijn ouders begonnen weer te lachen. Op woensdag gaan we altijd samen met Joris eten op de groep en op zaterdag komt hij naar huis en blijft dan slapen. Joris zelf lijkt ook echt een stuk gelukkiger en hij lijkt ook minder vaak boos. Ook daar gaat het niet altijd goed. Maar ja, dat had ik ook niet verwacht.
Na de MAVO ben ik de HAVO gaan doen en binnenkort mag ik eindexamen doen. Ik ben best wel trots op mezelf. Hierna ga ik een HBO-opleiding doen. In de tijd dat het moeilijk bij ons thuis was, had ik niet gedacht dat ik zover zou kunnen komen.
Het was een moeilijke verandering, maar volgens mij zijn we er allemaal gelukkiger van geworden als gezin.