Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niemand tot last wilde zijn

Hier heb ik voor het eerst over het woord 'brus' gehoord

Toen ik in groep 6 zat en een jaar of 9 was, heb ik in Utrecht een Brussencursus gevolgd. Dat deed ik samen met een meisje uit mijn klas dat ook een broertje met een beperking had. Hier heb ik voor het eerst van het woord 'brus' gehoord. Bij die cursus waren allemaal kinderen met verschillende verhalen. Iedereen kon zijn verhaal er kwijt en we gingen situaties uitspelen, waarbij het ging over hoe je met deze situatie om kon gaan. Het was een soort ondersteuning.

Het was fijn om erachter te komen dat ik niet de enige was en dat ik er met anderen over kon praten. Ik heb niet veel geleerd over mijn specifieke situatie, omdat je in zo’n cursus niet echt kunt doorpakken op een situatie per persoon. Wel was het fijn om er lotgenoten te leren kennen, naast dat ik het er met het meisje uit mijn klas weleens over had.

Wat mij wel echt van de cursus is bijgebleven, is een opdracht waarvoor mijn ouders een brief aan mij moesten schrijven

In deze brieven stond hoe trots ze op mij waren en ze benoemden welke dingen ik goed deed. Mijn moeder had ook beschreven dat ze wist dat ze niet altijd de tijd voor mij had, maar dat ze er altijd voor mij zal zijn en dat ik het er altijd met haar over mag hebben. Ik heb deze brieven nog steeds en lees ze af en toe eens door. Hier haal ik kracht uit. Ik besef dan dat mijn ouders wel trots op mij zijn, op hoe ik het doe en hoe ik mijzelf staande houd

Een andere gebeurtenis waar ik nog vaak aan terugdenk, was mijn 12^e verjaardag. Dat vond plaats op een doordeweekse dag. Mijn broertje woonde toen onder begeleiding en hij kon er die avond niet bij zijn. Wel had hij nog gebeld en voor me gezongen. Ik vond het leuk dat hij in ieder geval even had kunnen bellen. De volgende dag vertelde ik op school over hoe mijn verjaardag was geweest. Op dat moment besefte ik eigenlijk pas dat mijn eigen broertje niet op mijn verjaardag was en begon ik te huilen. Het drong ineens tot me door. Bijna niemand maakt mee wat ik meemaak. Ik zit alleen in deze situatie.

Alleen een vriendin gaf even een knuffel, waarna ik snel mijn tranen wegveegde. We hadden daarna een toets, waardoor alles heel snel doorging. Er was geen aandacht voor de situatie.

Later is ongeveer hetzelfde nog een keer gebeurd en weer kreeg ik er weinig reactie op. Hierdoor heb ik een lange tijd gedacht: Laat maar, niemand begrijpt het en niemand wil het horen. Ik had het er maar niet over. Dan hebben anderen ten minste geen last van mij. Dat is natuurlijk belachelijk, want ik heb ook gewoon gevoel en het recht om met iemand te praten die naar mijn luistert. Ik heb een lange tijd een soort muur opgebouwd en het duurde best lang voordat die weer weg was.

Als ik erover praatte, dan was dat met mijn moeder.

Ik denk niet dat ik het de mensen op de school kwalijk kan nemen dat ze mij niet apart hebben genomen. Het was een soort onwetendheid of ze dachten dat ik wel iemand in de zorg zou hebben met wie ik erover kon praten. Als iedereen op deze manier denkt, blijft er alleen niemand over.

Mijn vader heeft het zelf al moeilijk met de beperking van mijn broertje. Ook had ik het niet vaak over dat ik mijn broertje miste, omdat dat tot een discussie zou kunnen leiden over of hij wel begeleid moest gaan wonen. Ik heb dan ook altijd het gevoel gehad dat ik niemand tot last wilde zijn. Als ik erover praatte, dan was dat met mijn moeder.

Als nu iemand aan mij vraagt of ik broers of zussen heb, heb ik geen moeite meer met het vertellen van mijn verhaal. Mijn broertje woont tegenwoordig ook dichterbij, waardoor ik hem vaker zie. Dat gaat beter dan vroeger.